Jedną z bardziej zwariowanych rzeczy w życiu, jakie zrobiłam, był wyjazd do Chin razem z koleżanką. Ale nie był to wyjazd ściśle turystyczny – jako anglistki zatrudniłyśmy się w szkole prowadzonej przez szwedzką fundację, a rozmowę o pracę odbyłam przez telefon na jednym z konwentów. Rozmawiałam z panią z Bostonu, która przepytała mnie z metodyki nauczania języka obcego. Całkiem zabawne, bo teraz mogę powiedzieć, że byłam w awangardzie pracy zdalnej.

Trzymiesięczny wyjazd był świetny, fascynacja Chinami przewijała mi się jeszcze długo i w efekcie popełniłam parę opowiadań inspirowanych tym, co widziałam. Zupełnie inną kwestią pozostaje na ile było to czym, co mogłoby być uznane za ‘cultural appropriation’. Możliwe też, że ta niepewność, na ile jestem kompetentna, by opowiadać chińskie bajki po swojemu, była elementem, który zdecydował, że nie kontynuowałam tego syklu tekstów.

Lisiczka, którą tutaj prezentuję, jest rozbudowaną wersją opowiadania z Nowej Fantastyki z 2007. Nie pamiętam już dokładnie, co chciałam zrobić z tym tekstem, oprócz tego, że miało być coś dalej…

MW